Radioen

On air

Notturno  |  

play_arrow Live
arrow_back_ios

100komma7.lu

100komma7.lu

/ Johanna Luyssen - Le dating à Berlin fut un enfer

Kultur

Johanna Luyssen - Le dating à Berlin fut un enfer

E Kand eleng opzezéien ass eng Erausfuerderung. Aus enger feministescher Perspektiv kann d'Elengerzéien awer och eng Form vu Selbstbestëmmung sinn, mengt déi franséisch Journalistin Johanna Luyssen. Hiren Debut-Roman "Si je veux" ass de leschten Donneschdeg am Verlagshaus Grasset eraus komm. Déi fréier Berlin-Korrespondentin vun der Dageszeitung Libération huet an Däitschland hir Duechter op d'Welt bruecht - ouni Partner oder Partnerin. Hiert Buch ass e feministesche Plädoyer un d'Maternité. Eise Paräis-Korrespondent Léonardo Kahn huet d'Autorin beim Plënnere begleet.

auto_stories

7 min

Plënnerkëschten a Spillgezei souwäit ee kucke kann. D'Schrëftstellerin Johanna Luyssen plënnert an e gréissert Appartement op Saint-Ouen, e Kilometer nërdlech vum Paräisser Quartier Montmartre. Zanter iwwert engem Joer ass déi franséisch Journalistin Mamm. An hirem Debut-Roman "Si je veux" erzielt déi 39 Joer aalt Autrice, wéi se eleng hirem Kannerwonsch nogaangen ass. Déi selbstbestëmmt Maternité wier Deel vun hirer Emanzipatioun, erkläert d'Johanna Luyssen.

"Parce qu'on était très influencé par Simone de Beauvoir, en France en tout cas, où il y avait clairement un mépris total et un rejet de la maternité, qui s'expliquait totalement à l'époque, mais qui maintenant n'existe plus de la même façon et je pense que du coup, on n'a pas tellement digéré ce truc-là, cette période de Beauvoir des années 70, où c'était un combat de dire : je ne veux pas d'enfant."

Mee momentan géing een de Fraen niewent familiären och berufflech Erwaardung stellen, mengt d'Schrëftstellerin. Eng real Selbstbestëmmung implizéiert dowéinst och, sech fräi fir eng Schwangerschaft entscheeden ze kennen.

"Le simple fait de dire qu'on veut un enfant au moment où on le veut, c'est en fait un acquis féministe. Encore une fois le slogan du MLF des années 70 c'est : un enfant si je veux quand je veux. C'est les deux, c'est l'accès à la contraception. C'est de dire, je ne veux pas d'enfant, là je prends la pilule, mais ça veut aussi dire: quand j'ai envie, je fais un enfant."

"Berlin est beaucoup plus libre que Paris"

An hirem Roman erzielt d'Johanna Luyssen, datt se sech deemools vun hirem Mann getrennt huet an 2017 fir hir Aarbecht op Berlin geplënnert ass. D'Korrespondentin léiert iwwert divers Dating-Foren d'Stad an hir Awunner kennen: E Komponist aus Köln, eng israelesch Akademikerin, e Webdesigner aus Finnland. Plattforme wéi Tinder an OkCupid benotzt d'Journalistin deelweis fir nei Partner a Partnerinnen ze fannen, deelweis awer och aus soziologeschen Interessi, wéi se selwer schreift. Zu Berlin fillt se sech fräi.

"Encore une fois, je trouve que Berlin est beaucoup plus libre que Paris!"

Och wann se d'Stad gären huet an Däitschland hiert zweet Heemecht gëtt, sou scheit se sech géigeniwwer den däitsche Männer viru kenger Kritik. Sie schreift: Le dating à Berlin, où j'ai vécu près de quatre ans, fut un enfer.

"Je ne souhaite en aucun cas généraliser, naturellement, encore moins essentialiser quiconque, mais j'ai vu bien des fois les choses suivantes : des Ingo, Sven et autres Florian se glorifiant devant une montagne qu'ils ont escaladée. S'ils choisissent de se mettre en scène à la mer, alors on les trouve sur une plage de la mer Baltique, le regard perdu dans l'horizon au soleil couchant, afin de donner l'impression qu'ils méditent sur le sens de la vie (alors qu'ils sont en train de compter mentalement le nombre de bouteilles de limonade Fritz qu'ils mettront à la consigne). Certains Allemands tiennent beaucoup à montrer qu'ils font du sport et qu'ils aiment la nature. Ça n'en fait pas des êtres plus délicats que les autres. Je suis sortie deux ou trois fois avec un type de l'Est qui était policier antiterroriste. Pour se vider la tête car son travail le stressait beaucoup, il faisait de longues randonnées. Un jour, alors que je n'avais absolument aucune nouvelle de lui depuis trois mois, il m'a envoyé une photo de lui sur le chemin de Compostelle, au soleil couchant. On aurait dit un personnage d'un tableau de Caspar David Friedrich, mais avec une parka Jack Wolfskin. Cette image n'était assortie d'aucun commentaire. C'était le jour de Noël. Je n'ai pas bien compris ce qu'il voulait me dire par là, mais j'ai eu la délicatesse de ne poser aucune question."

D'Johana Luyssen zeechent eng Karikatuer vun de Berliner - Männer, déi sech mat hirer Fräizügegkeet an hirem hippen Ëmwelt-Fanatismus profiléieren. Obwuel d'Autrice de fräie Geescht vun der däitscher Haaptstad schätzt a selwer oft a berüümt Fetisch Diskoe geet wéi zum Beispill de KitKat-Club, gesäit si an der Tendenz fir d'Polygamie an oppe Bezéiungen och eng Gefor.

"Mais en revanche, je persiste à dire que dans les relations humaines, il y a quelque chose de très individualiste, de très autocentré. Peut-être que justement tout le monde vient se chercher à Berlin, sans doute. Mais ça fait qu'ensemble ça ne fait pas forcément des choses incroyables. La liberté ça ne veut pas dire qu'on crée de belles relations en fait."

Johanna Luyssen: Zu Berlin ass de Madonna-Houer-Komplex méi staark ausgepräägt, wéi a Frankräich

D'Johanna Luyssen mengt ënner anerem, datt de sougenannte Madonna-Houer-Komplex an Däitschland méi staark ausgepräägt ass, wéi a Frankräich. Zu Berlin wier een als heterosexuell Fra entweder nëmmen eng Affär, oder direkt d'Partnerin vum Liewen.

"Le sentiment d'être toujours entre la maman et la putain. Soit c'est du sans lendemain, où il y a rien, soit on se marie. Il y a pas d'entre deux. Bien qu'en France on peut avoir une relation un peu amoureuse, un peu sexuelle, un peu tout ça et ça peut être assez bien vécu, sans pour autant se dire on se met la bague au doigt. À Berlin c'est pas possible!"

D'Mamme géifen an Däitschland sakraliséiert ginn, fënnt d'Schrëftstellerin. Um Enn vun hirem Buch deelt se hir Erfarungen als elengerzéiend Mamm zu Berlin mat. Dës weise sech als nach méi schwiereg, wéi hir Eskapade bei der Partner-Sich, vu datt se sech fir all hir Entscheedunge rechtfäerdege misst: Wisou braucht se bei der Gebuert eng Péridurale? Firwat well se hiert Kand net nieren? Wisou well se als jonk Mamm direkt weider schaffen? De Stigma vun der "Rabenmutter" géif schwéier op den däitsche Frae laaschten. Am lëtzebuergeschen oder am franséische Sproochgebrauch existéiert keng därmoosse schro Bezeechnung fir eng Mamm.

Déi laang Waardelëschte fir eng Platz an der Crèche war mat ee vun de Grënn, wisou d'Journalistin zeréck op Paräis geplënnert ass.

"Je noircis un peu le tableau mais mon expérience était vraiment difficile. Je sais que je ne suis pas la seule à l'avoir vécu et je sais que les chiffres parlent d'eux-mêmes: le taux de péridurales reste très bas en Allemagne. Il y a ce tabou sur l'accouchement, sur l'allaitement, ce qui fait ces injonctions restent très fort. La question de la maternité c'est une des questions qui a finalement très peu bougé ces dernières années en Allemagne avec absolument pas de débat ni politique ni médiatique. Ça n'existe pas."

"... une fois que l'enfant est lài mais nous on peut mourir..."

D'Differenz vum Taux vun der Periduralanästhesie ass enorm tëscht Frankräich an Däitschland. Woubäi a Frankräich d'Hallschent vun de Fraen an a Lëtzebuerg dräi Véierel vun de Frae bei der Gebuert eng Periduralanesthäsie ufroen, sou sinn et bei den däitschen Noperen nëmmen ee Fënneftel. D'Mamme géifen an Däitschland mat hirer Péng méi eleng gelooss ginn, fënnt d'Johanna Luyssen

"En Allemagne, une fois qu'on a accouché, on devient totalement oblitéré. Notre bienêtre n'est plus du tout une considération et on s'en rend compte, en fait qu'on nous chérissait quand on était enceinte parce qu'on portait un enfant mais une fois que l'enfant est là mais nous on peut mourir, ils en ont rien à foutre. Ça j'ai trouvé extrêmement dure."

Haut schafft d'Johanna Luyssen als Vize-Chefredactrice am Gesellschaftsressort vu Libération - der Dageszeitung, fir déi se knapp véier Joer vu Berlin aus geschriwwen huet. Och wa se d'Stad aus enger feministescher Perspektiv kritiséiert, bleift se de Leit an der Kultur do enk verbonnen. Déi éischt Wierder zu hirem Puppelche waren op Däitsch. An hirem Salon hänkt eng zwee Meter grouss Däitschlandkart.

Den Interview hält abrupt op. D'Autrice muss sech tommelen, well se nach hir Duechter vun der Crèche ofhuele muss.